اما نوآوری‌های زیست‌محیطی چین به این محدود نمی‌شود. در حوزه مهار بیابان‌زایی نیز پروژه‌ای عظیم به پایان یکی از مراحل کلیدی خود رسیده است.

در جنوب‌شرقی بیابان تِنگِر، با تکمیل کمربند سبز به طول ۱۵۳ کیلومتر و نصب آخرین ردیف شطرنجی‌های کاه، گام بلندی برای تثبیت شن‌های روان و جلوگیری از گسترش بیابان برداشته شده است. این طرح که حاصل بیش از ۶۰ سال تلاش مداوم و پژوهش در حوزه تثبیت خاک و استفاده از روش‌های بومی مانند چیدمان شطرنجی کاه است، به نقطه‌عطفی در مقابله با بیابان‌زایی در منطقه نینگ‌شیا تبدیل شده است.

کمربند سبز نینگ‌شیا اکنون مانند سدی طبیعی از گسترش شرقی بیابان تِنگِر که حدود ۴۳ هزار کیلومتر مربع وسعت دارد، جلوگیری می‌کند. این پروژه که بخشی از برنامه کلان «قفل‌کردن حاشیه بیابان» و در چارچوب طرح بزرگ «سه کمربند شمالی» اجرا می‌شود، به عنوان بزرگ‌ترین پروژه جنگل‌کاری جهان شناخته می‌شود. در ادامه طرح، قرار است در فصل بارندگی، گیاهان مرتعی و درختچه‌های مقاوم به خشکی در داخل شطرنجی‌های کاه کاشته شوند تا تثبیت شن‌ها در بلندمدت تضمین گردد.

در دو سال گذشته، بیش از ۳۶۴ میلیون دلار برای توسعه این کمربند هزینه شده و تاکنون حدود ۳۷۰ هزار هکتار از اراضی بیابانی تحت کنترل درآمده و مرز بیابان حدود ۲۵ کیلومتر به عقب رانده شده است. چین که از سال ۱۹۹۴ به کنوانسیون سازمان ملل برای مقابله با بیابان‌زایی پیوسته، امروز یکی از رهبران جهانی این حوزه محسوب می‌شود. در همین راستا، در جولای امسال مرکز همکاری کنترل بیابان‌زایی چین و آسیای مرکزی در نینگ‌شیا افتتاح شده است تا ظرفیت‌های فناورانه، تجربیات و منابع انسانی چین در اختیار سایر کشورها نیز قرار گیرد.

پیشرفت‌های اخیر چین در زمینه مدیریت بحران‌های طبیعی، نشان‌دهنده تلفیق موفق فناوری نوین، دانش بومی و اراده سیاسی برای حفاظت از محیط‌زیست است. از سامانه‌های هوش مصنوعی برای پیش‌بینی سیلاب گرفته تا تثبیت شن‌های روان با رویکردهای چند دهه‌ای، این کشور مدلی کارآمد از توسعه پایدار و مقاوم‌سازی در برابر تهدیدات زیست‌محیطی ارائه داده است که می‌تواند برای بسیاری از کشورها الگوی الهام‌بخشی باشد.

*دانشجوی دکتری مهندسی کامپیوتر

انتهای پیام/