دانشگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی

استاد برنامه‌ریزی آموزشی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان:

پاسخگویی اجتماعی، کلید بهبود سلامت جامعه

به گزارش پایگاه خبری علم و فناوری اصفهان:  دکتر مریم آویژگان، استادیار برنامه‌ریزی آموزشی» و استاد راهنمای طرح پژوهشی «پاسخگویی اجتماعی در نظام سلامت»،  در گفتگو با خبرنگار علم و فناوری ضمن تاکیدبراینکه «سلامت دارایی است که جبران از دست‌رفتن آن ممکن نیست؛ اظهار کرد: خدمت‌رسانی به مردم باید اولویت اصلی دانشگاه‌های علوم پزشکی باشد، چرا که جامعه‌ای که از سلامت برخوردار نباشد، نمی‌تواند به توسعه پایدار دست یابد».

استادیار برنامه‌ریزی آموزشی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان  همچنین در خصوص تاثیر فعالیت‌های اجتماعی بر ارتقای سلامت جامعه،گفت: «حضور در مناطق محروم و ارائه خدمات بهداشتی نه تنها نیازهای سلامت مردم را برطرف می‌کند، بلکه حس رضایت درونی و مسئولیت‌پذیری را در ارائه‌دهندگان خدمات تقویت می‌نماید».

آویژگان اظهار کرد: یافته‌های این پژوهش نشان داد دانشگاه‌ها نقش کلیدی در تربیت دانشجویان مسئولیت‌پذیر دارند. 

آویژگان افزود: «دانشجویان با حضور در عرصه‌های اجتماعی همان طور که با مشکلات واقعی جامعه آشنا می‌شوند، مهارت‌های ارتباطی و حرفه‌ای خود را نیز ارتقا می‌دهند. این تجربیات به آن‌ها می‌آموزد که در آینده چگونه خدمت‌رسانانی دلسوز و متعهد باشند».

وی افزود: با وجود مزایای پاسخگویی اجتماعی، این مطالعه به چالش‌های پیش‌روی آن نیز پرداخته است.

 آویژگان در ادامه به نبود متولی واحد برای هماهنگی فعالیت‌های اجتماعی اشاره کرد و گفت: «تداخلات کاری و نبود مدیریت یکپارچه، موجب هدررفت منابع و کاهش اثربخشی اقدامات می‌شود»

وی افزود:  همچنین «تغییر نگرش مدیران باتوجه به تغییر سِمَت آن‌ها و قرار گرفتن افراد جدید در مسند، ناپایداری برنامه‌های پاسخگویی اجتماعی را به دنبال دارد».

 آویژگان با اشاره به اینکه یافته‌های مطالعه، راهکارهای عملی متعددی برای تقویت پاسخگویی اجتماعی پیشنهاد داده‌است؛  گفت: در این مطالعه تعداد 15مصاحبه حضوری انجام شد و تعداد نهایی 978کد اولیه به دست آمد. و در نهایت یافته‌ها  شامل راهکارهایی در چهار طبقه اصلی با زیر طبقاتی به دست آمده است؛1-  فلسفه وجودی فعالیت اجتماعی از منظر تامین سلامت آحاد جامعه؛ پاسخ به نیاز­های معنوی، پرورش دانشجوی مسئولیت‌پذیر،2- قابلیت‌های بالفعل فعالیت اجتماعی از منظر نقش‌آفرینی دانشگاه و تعاملات موثر بین بخشی و اساتید؛ 3- تنگناهای مسیرفعالیت اجتماعی از منظر نبود متولی یکپارچه، رفتارغیرحرفه­ای برخی از مدیران سازمانها، و کاستی­های اجرایی دانشگاه؛ و مورد  4- راهبردهای عملیاتی است که بر مبنای ارتقا والگوسازی اساتید فعال اجتماعی است که بر لزوم توانمندسازی اساتید تاکید می‌نماید. 

 وی با اشاره به اینکه «مشارکت فعال اساتید در فعالیت‌های اجتماعی بایستی در ارتقای علمی آن‌ها نیز لحاظ شود» افزود: همچنین افزایش آگاهی مردم و جلب مشارکت آن‌ها در برنامه‌های سلامت بسیار حلیز اهمیت است.

آویژگان با تصریح اینکه نیازسنجی دقیق از جامعه یکی دیگر از نکات کلیدی این پژوهش بود؛ گفت: «عدم شناخت نیازهای واقعی مردم ممکن است منجر به صرف منابع برای اقدامات غیراولویت‌دار شود. برای مثال، در برخی مناطق آموزش سبک زندگی سالم از درمان بیماری‌ها اهمیت بیشتری دارد».

آویژگان اظهار کرد: آنچه از این مطالعه حاصل شد این بود که بهبود پاسخگویی اجتماعی در نظام سلامت نیازمند عزم ملی است. 

 وی خاطرنشان کرد: «دولت، دانشگاه‌ها، سازمان‌های مردم‌نهاد و مردم باید با همکاری همدیگر، برنامه‌های موثری برای پاسخ به نیازهای سلامت جامعه طراحی کنند. پاسخگویی اجتماعی نه تنها یک وظیفه دانشگاهی، بلکه یک مسئولیت ملی است».

 انتهای پیام/