وی افزود: بسیار در مورد او، گفته شده و بسیار بیشتر باید گفته شود. اما آنچه لازم است در این گفته ها، بیشتر مورد توجه قرار گیرد، جنبه‌های الگویی این انسان وارسته است، چیزی که نسل امروزی  ما به شدت به آن نیاز دارند. همین مساله موجب شد تا به یک خاطره‌ایی اشاره کنم که نشان از وظیفه معلمی هم دارد و درواقع چنین می‌نماید که اگر یک معلم، وظیفه خود را به درستی انجام دهد، ماحصل آن، می‌شود؛ "استاد محمود فرشچیان".

جعفری به بیان خاطره‌ خودش پرداخت و ادامه داد: خدایش رحمت کند مرحوم دکتر لطف اله هنرفر،استاد فقید گروه تاریخ دانشگاه اصفهان و اصفهان شناس بزرگی که کتاب " گنجینه آثار تاریخی اصفهان" او به راستی، گنجینه‌ایی در شناخت اصفهان است. افتخار  دارم در دوره فوق لیسانس و پس از چند سال دوری ایشان از کلاس و تدریس، دعوت گروه تاریخ دانشگاه اصفهان را اجابت کرده بودند و برای تدریس، یک ترمی را در سال ۱۳۷۴ مجددا درسی در گروه تاریخ دانشگاه اصفهان، ارائه نمودند که شاگرد ایشان بودم. ایشان در یکی از جلسات، به فراخور بحثی که در مورد مراکز علمی. آموزشی در تاریخ میانه ایران داشتند، به اهمیت و جایگاه معلمان و استادان این مراکز و نقشی که در شاگرد‌پروری داشتند و هدایت درستِ درس آموزان و طُلّاب،اشاره نمودند. در خِلال بحث، یکباره، این خاطره را گفتند که:

 در اوایل معلمی‌ام، شاگردی داشتم که نسبتی با ایشان داشتم(شاید هم گفتند رفاقتی با پدرشان، تردید از من، است). پدر ایشان به واسطه آشنایی و اینکه فرزندشان اینک شاگرد من بود،از من خواستند که فرزندشان را راهنمایی بیشتر و تشویق مضاعف نمایم که به دروسی که او را به انتخاب و اشتعال در رشته پزشکی و طبابت رهنمون می‌کند، توجه نمایند. ایشان گفتند من هم مدتی این دانش‌آموز را تحت نظر و راهنمایی خود داشتم و به واسطه همان آشنایی و ارتباط فامیلی (یا دوستی) که با هم داشتیم، چند مدتی با پند و نصیحت و راهنمایی‌های من همراه شد اما او علاقه دیگری داشت و زندگی‌اش در مسیر دیگری باید قرار می‌گرفت.‌ مرحوم دکتر هنرفر می‌گفت من می‌دیدم که این دانش‌آموز، نقاشی را بسیار دوست می‌دارد در آن زمینه خیلی توانمند است. هم خلاقانه و هم زیبا نقاشی می‌کرد. لذا یک روز به پدرش گفتم چه اصرار داری که فرزندت حتما طبیب شود، او را به چیزی که علاقه دارد و توانمند است راهنمایی و کمک کن و اینگونه شد که پدرش، قبول کرد تا پسر را کمک نماید به آنچه به آن علاقه دارد، و آن دانش آموز، کسی نبود جز: محمود فرشچیان.  خداوند این دو استاد فرزانه را رحمت و روحشان را شاد نماید.