همایش‌ها و جشنواره‌ها ,علمی، پژوهشی و فناوری

برند خاک‌خورده سنگسر، بر بام صادرات ایستاد/ از پستوی فراموشی تا ویترین جهانی

به گزارش پایگاه خبری علم و فناوری :در مهرگان، سازه‌هایی باشکوه «گوت» چون نگاره‌هایی از فرهنگ ایل سنگسر، به‌دقت جانمایی شده اند؛ هر گوت، نه صرفاً یک غرفه، بلکه پنجره‌ای بود به گذشته‌ای زنده؛ به آداب، صنایع دستی، و روایت‌هایی که در تار و پود زندگی مردمان این دیار تنیده شده‌اند و با چیدمانی خاص، معرف بخشی از زیست‌بوم سنگسر بود از هنر بافت گرفته تا خوراک‌های محلی، از پوشش سنتی تا آیین‌های دیرینه.

در میان این منظره، غرفه «دهکده سنگسر» چون تابلویی از هویت ایل، چشم‌ها را به خود خیره می‌کند.

آقای شهریاری، کارآفرین خلاق و متعهد از دیار مهدی‌شهر، چهره‌ای برجسته در احیای هنر صنعت فرآوری پشم گوسفند است؛ هنری که روزگاری در پستوی فراموشی خاک می‌خورد و امروز با تلاش‌های بی‌وقفه او، به نمادی از اصالت، اشتغال‌زایی و صادرات فرهنگی بدل شده است  

او با نگاهی ریشه‌دار به میراث ایل سنگسر و رویکردی نوآورانه، توانسته است پشم‌های دورریخته‌شده را به محصولاتی ارزشمند تبدیل کند؛ از نخ‌های دست‌باف گرفته تا پاپوش‌هایی که راه خود را به بازارهای جهانی یافته‌اند. 

 شهریاری نه‌تنها صنعت را زنده کرده، بلکه با آموزش زنان خانه‌دار، همکاری با نهادهای حمایتی، و پیوند دادن سنت با توسعه، الگویی الهام‌بخش از کارآفرینی اجتماعی و فرهنگی ارائه داده است.

این کارآفرین مهدیشهری، با کلامی آرام اما ریشه‌دار، از مسیری سخن گفت که با هیچ سرمایه‌ای آغاز نشده بود، جز ایمان به ارزش‌های فراموش‌شده.

او با نگاهی از جنس تجربه گفت: ما یک سال بود مشتری نداشتیم. هیچ‌کس ما را نمی‌دید. اما این جشنواره ما را به چشم آورد. و آن چشم، چشم یک مشتری آمریکایی بود.

شهریاری  ادامه می دهد: در همان جشنواره، محصولی که از پشم‌های دورریخته‌شده‌ی گوسفندان مهدی‌شهر بافته شده بود، نگاه خریدار خارجی را گرفت. همان‌جا، نقطه عطفی رقم خورد. محصولی که با کمترین امکانات، با دست‌های زنان خانه‌دار و آموزش‌های محلی تولید شده بود، حالا در مسیر صادرات قرار گرفت.

او یادآور می شود:  پشم‌ها را از دامداران جمع‌آوری می‌کنیم، رنگ‌ها را جدا می‌کنیم، می‌شوییم، نخ می‌گیریم. بعد زنان خانه‌دار، بافتنی‌ها را در خانه می‌زنند. آموزش می‌دهیم، نمونه‌کار می‌دهیم، و آن‌ها با عشق می‌بافند. این چرخه، اقتصادی است و بلکه اجتماعی.

این کارآفرین با اشاره به گستره‌ی اثرگذاری طرح، از همکاری با کمیته امداد، بهزیستی، و حتی زندان سمنان سخن گفت؛ شبکه‌ای از مشارکت که بیش از ۲۰ نفر را به‌طور مستقیم و غیرمستقیم درگیر کرده است.

او تصریح می کند: این جشنواره باعث شد دنیا ببیند که با کمترین امکانات، می‌توان محصولی ساخت که جهانی شود. ما فقط پشم را نجات ندادیم، بلکه امید را بافتیم.

شهریاری ادامه می دهد : در این مسیر، نمی‌توان از نقش مسئولان شهری چشم پوشید؛ آنانی که با برگزاری این رویداد، بستری فراهم کردند تا صدای پشم‌بافان ایل، از دیوارهای نمدی غرفه‌ها فراتر رود و به گوش جهانیان برسد.

او خاطرنشان می کند:  این حمایت، نه فقط یک تصمیم اداری، بلکه یک انتخاب فرهنگی‌ست؛ انتخابی برای حفظ ریشه‌ها، برای تقویت اقتصاد محلی، و برای بازگرداندن اعتبار به هنرهایی که در هزار لای فراموشی پنهان مانده بودند./ انتهای خبر

نگارنده: محدثه عباسی