واحدهای فناور و شرکت‌های دانش‌بنیان ,علمی، پژوهشی و فناوری

نبرد بی‌امان یک جوان شاهرودی با سرمای رکود و تحریم/ روایتی از پایمردی به سبک شهید هادی

به گزارش پایگاه خبری علم و فناوری : در دورانی که بوروکراسی سنگین، سنگ قبری بر پیکر بسیاری از آرمان‌ها و ایده‌ها می‌شود و نوآوری در گورستان مجوزها خفه می‌گردد، قصهٔ جوانان جهادگری نوشته می‌شود که با سلاح ایمان و پتک اراده، در میدانی خالی از حمایت، به جنگ ناممکن‌ها می‌روند. اینجا نه از برج‌های شیشه‌ای شرکت‌های چندملیتی خبری است و نه از جلسات پرطمطراق؛ اینجا، در سکوت یک سولهٔ فرسوده، نبوغی ایرانی قد علم می‌کند.

قهرمان این روایت، امید حیدری، از نسل همان کویرنشینان سرسختی است که بلندای البرز و خشونت کویر، صیقل‌دهندهٔ اراده‌شان بوده است.

او که نه نوکیسه‌ای است و نه وام‌دار رانتی، محصولی خلق کرده که تنها یک وسیلهٔ گرمایشی نیست، که خود، شعله‌ای است برای گرم کردن تنور امید و کارآفرینی در این مرز و بوم.

زادهٔ عشق؛ از بازی با پیچ‌گوشتی تا عشق به ساختن

امید، شیفتهٔ آفرینش بود. در دنیای او، "پیچ‌گوشتی، محبوب‌ترین اسباب‌بازی و چکش، دل‌نوازترین ساز" بود. این عشق فطری، مسیر زندگی‌اش را تعیین کرد. پس از سربازی، تمام‌وجودش را در راه تأسیسات گذاشت: "روزها، حریر عرق پیشانیام در کارگاه‌ها و شب‌ها، سنگینی پلک‌هایم در کلاس‌های عمران." حتی خواب، نمی‌توانست او را از حریم عشقش دور کند. او می‌دانست مأموریتی دارد: "باید می‌ساختم؛ نه برای خود، که برای آیندهٔ ایران."

در سال ۱۳۹۰، با "۲۵۰ هزار تومان و یک مغازهٔ خالی از هرچیز، به غیر از ایمان"، نخستین فروشگاهش را گشود. هیچ محصول فیزیکی در کار نبود، فقط یک پوستر و کلامی صادقانه. همین صداقت و پشتکار، بنیان اعتمادی شد که کسب‌وکارش را رونق بخشید. اما طوفان در راه بود.

عبور از کورهٔ آزمون؛ شکست، بدهی و تولد یک ایده؛

سال ۱۳۹۳، ضربه‌ای کاری از جنس "خیانت دوستانه" او را در هم کوبید. متحمل ۱۲۰ میلیون تومان بدهی شد. بسیاری در چنین وضعیتی تسلیم می‌شوند. اما امید، راهی نمایشگاه تهران شد. در آنجا، "رادیاتور قرنیزی" چشمش را گرفت. او با نگاهِ تحلیل‌گر یک مهندس و ذوقِ یک هنرمند، فهمید این ایده، اگر درست اجرا شود، می‌تواند انقلابی در صنعت گرمایش باشد.

تحقیقاتش نشان داد نمونه‌های موجود ناکارآمدند. بنابراین، با عزمی راسخ، وارد پارک علم و فناوری شد، نمونهٔ اولیه را ساخت، گواهی ثبت اخterاع و استاندارد گرید A را گرفت و برندش را ثبت کرد. اما این تازه، ابتدای راه پرپیچ‌وخم بود.

آهنگسازی در ویرانه؛ سمفونی چکش و اراده در سولهٔ متروک؛

او برای تولید، به سراغ سوله‌ای رفت که ۳۰ سال بود با خاطرات فراموش شدهاش تنها مانده بود؛ دیوارهای ترک‌خورده، سقفی چکه‌کن و سرمایی که تا منفی ۵ درجه نیز می‌رسید. اینجا، کارگاهش شد.

او و برادرش، با دستان خود، "سوله را از نو زاییدند"؛ از رنگ‌کاری تا برق‌کشی. شب‌ها تا دیروقت، "با دستان یخ‌زده اما دلی گرم"، قطعه‌های پازل رویایش را کنار هم می‌چیدند. در سخت‌ترین لحظات، وقتی همهٔ درها بسته بود و هیچ نهادی پاسخگو نبود، او "به جای در زدن به دیوارهای بسته، خود، درِ جدیدی ساخت."

طلوع یک نوآوری؛ گرمایی که از ایران به جهان خواهد رسید؛

حتی با وجود مصوبات، هیچ تسهیلاتی به دستش نرسید. اما او تسلیم نشد. با اعتبار شخصی، مواد اولیه خرید. با ۶۰۰ میلیون تومان، نه تنها شرکت را نجات داد، که برای سه نفر اشتغالزایی کرد و بخش عمدهٔ بدهی‌ها را پرداخت.

حالا ثمرهٔ این مجاهدت، "رادیاتور قرنیزی هوشمند" است؛ محصولی "بومی، هوشمند و کارآمد" که آمادهٔ فتح بازارهای داخلی و منطقه‌ای است.

این محصول که مصرف سوخت را تا ۴۵٪ کاهش می‌دهد، با طراحی زیبا و نامرئی خود، همراه همیشگی خانه‌های ایرانی خواهد بود. قابلیت کنترل با اپلیکیشن موبایل، سنسورهای محیطی هوشمند، نصب آسان و نگهداری کم‌هزینه، آن را به انتخابی برتر برای آینده تبدیل کرده است.

نوآوریِ ولایتمدار؛ الهام از شهید تا روشنی‌بخشی به جامعه؛

این محصول، تنها یک کالا نیست؛ "تجلّی ارادهٔ ایرانی-اسلامی است که در سخت‌ترین شرایط متولد می‌شود." داستان امید حیدری، روایت "جهاد اقتصادی" است. او با اقتدا به شهید بزرگوار ابراهیم هادی (که همواره به علم و عمل مفید برای مردم تأکید داشت)، ثابت کرد که "نوآوری حقیقی، از دل ایمان و ایثار می‌جوشد، نه از پشت میزهای فربه بوروکراسی."

او نشان داد که با توکل بر خدا و عشق به مردم، می‌توان حتی از سردترین سوله‌های متروکه، گرم‌ترین تحولات صنعتی را زایید. این راه، سخت اما شیرین و "انقلابی" است؛ راهی که نور امید را در دل جوانان این مرز و بوم روشن نگه می‌دارد.

گزارش : حسن عرفانیان